Skolioza jest wciąż nie do końca poznanym zaburzeniem posturalnym. Wśród różnych specjalistów istnieje wiele teorii dotyczących źródeł problemu, a jeszcze więcej koncepcji jego leczenia.
Jako przyczynę skoliozy literatura wymienia komponenty genetyczne, embrionalne, hormonalne, żywieniowe oraz rozwojowe (rozwój odruchów posturalnych w pierwszym roku życia).
Medycyna lekarska zakłada głównie idiopatyczne pochodzenie większości skolioz, czyli o niewiadomej przyczynie. Propozycje leczenia są dwie, i ograniczają się do gorsetowania oraz operacji. Podczas gdy gorsetowanie wydaje się zasadne, w niektórych, bardzo rzadkich, szybko postępujących i głębokich skrzywieniach, to operacja mająca na celu przywrócenie prostego kręgosłupa powoduje całkowite jego usztywnienie. Taka sytuacja nasuwa wątpliwości, który stan będzie gorszy – skolioza, czy usztywnienie.
Więcej do zaproponowania ma fizjoterapia. Przede wszystkim stosuje metody funkcjonalne oparte o różne, często bardzo ciekawe ćwiczenia biorące pod uwagę trójwymiarowy charakter skoliozy.
Osteopatia do powyższych propozycji dodaje kilka dodatkowych pomysłów. Nie negujemy wyżej wymienionych przyczyn. Pochylając się nad skoliozą z osteopatycznym podejściem widzimy dodatkowe komponenty, i z nimi pracujemy. Tymi dodatkowymi komponentami są zaburzenia czaszkowe oraz problemy narządów wewnętrznych.
Zaburzenia czaszkowe
Zaburzenia czaszkowe są to zaburzenia naprężeniowe kości czaszki, membran śródczaszkowych oraz dysfunkcje pierwszych dwóch kręgów szyjnych. Nieprawidłowości te są nabywane jeszcze w łonie matki poprzez takie, a nie inne ułożenie płodu, a także w trakcie przechodzenia przez kanał rodny podczas porodu naturalnego.
Zaburzenia narządów wewnętrznych
Zaburzenia narządów wewnętrznych są to powszechne zaburzenia wieku niemowlęcego. Zaliczamy do nich ekstensywne ulewanie, kolki, czy zaparcia, które powodują sztywność zarówno dotkniętego narządu (np. żołądka), danego regionu jamy brzusznej, w której znajduje się zaburzony narząd, a w końcu kręgosłupa na poziomie unerwienia tego narządu.
Osteopatia, adresując swoją terapię zarówno do czaszki, narządów, jak i kręgosłupa jest niezwykle pomocna w leczeniu skolioz. Podejście takie nie neguje, ani nie koliduje z innymi rozwiązaniami. Mamy pełną świadomość potrzeby interdyscyplinarnego podejścia do skolioz. Osteopata prowadząc pacjenta współpracuje z fizjoterapeutami, ale również z ortodontami, jak i okulistami, ponieważ zaburzenia zgryzu i wzroku są często powiązane ze skoliozą.
